اما سر تو بند به یک پوست مانده است

خشکش زده دهان تو پیداست نای آن

بیرون زده سه شعبه ای از لابلای آن

تیری که چشمهای عمو را گرفته است

با قطر خویش راه گلو را گرفته است

تیری چنان کشید که گفتم کمان شکست

تقصیر تیر بود اگر استخوان شکست

رویت عجیب مثل کویر است گریه کن

بابا نخواب موقع شیر است گریه کن

رحمی به من بکن جگرم تیر می کشد

بعد از برادرت کمرم تیر می کشد

سر درد مادر تو مرا آب کرد و کشت

وقتی به عمه گفت سرم تیر می کشد

با پنجه قبر می کنم و خواهرت رسید

دارد ز حنجر پسرم تیر می کشد

گودال توست کوچک و گودال من بزرگ

بعد از تو عمه از جگرم تیر می کشد

لختی گذشت پیرزنی غرق درد گفت

یک پیرزن به گریه به یک پیرمرد گفت

رفتی حسین جسم تو را بوریا گرفت

وقتی که تیر بچه ما را ز ما گرفت

تازه شروع ضجه ما بعد از این شده

دیدم جماعتی همگی دست چین شده

با نیزه بلند زمین شخم می زند

دنبال راس هجدهمین شخم میزند

دیدم که غربتت سندش روی نیزه است

یک شیرخواره با لحدش روی نیزه رفت

بال و پرش جدا شد و افتاد بر زمین

از نی سرش جدا شد و افتاد بر زمین

به روی صورت طفل آفتاب می ریزد

خدا به چهره ی ماه اش نقاب می ریزد

به چشم های کسی هجر قطره ی آبی

اگر فشار بیارد سراب می ریزد

رباب پیش خودش فکر می کند حتما

عمو به کام علی قطره آب می ریزد

کنار علقمه شمر لعین می خندد

ز چشم های گلی تا که خواب می ریزد

لباس رزم ندارد ولی بلند شود

به قلب لشگر دشمن عذاب می ریزد

رسیده است زمان نبرد و بین دل

عروس فاطمه هی اضطراب می ریزد

خدا به خیر کند دست تیر،حلق علی

میان معرکه از گل گلاب می ریزد

حسین روی سرش می زند و می گرید

به کام حرمله گویی شراب می ریزد

میان خنده ی انذار با عبای خودش

پدر به روی عزیزش حجاب می ریزد

به سمت خیمه پدر می رود و می آید

چقدر غصه به روی رباب می ریزد
علی حسنی